2006-7 2008-9

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

 
-Είναι γελοίο για τα εκατομμύρια των ορθοδόξων, να έχουν όλη την αλήθεια & αντί να’ναι αναστημένες μορφές ν’αφήνουν βαθιές πληγές απελπισίας πάνω στον κόσμο. -Όπου λήψει από την ζωή μας η αγάπη παραμένει η δικαιοσύνη. Γι’αυτό στην Ορθοδοξία η δικαιοσύνη από μόνη της είναι ένα χυδαίο πράγμα.
 
-Εάν δεν υπάρχουν απόλυτα κριτήρια για να κρίνουμε μερικά μεγέθη, τότε αρχίζει μία διασπορά απόψεων & ιδεολογιών οι οποίες μόνες τους δεν είναι κακές, αλλά εάν αυτές οι απόψεις δεν είναι συμβατές με την ύπαρξή μας, σε σωματικό & ψυχικό επίπεδο, τότε οδηγούμασθε σε μη ισορροπημένη έκφραση ζωής, διότι δεν λειτουργούμε συμβατά με την ύπαρξή μας.
 
- Για την Εκκλησία η ατέλεια δεν είναι βαθμός μη προβιβάσιμος. Εδώ μετρά η επιθυμία & η πρόθεση διότι, τα ελλείποντα τα αναπληρώνει η Χάρη του Θεού. -Στο σχολείο καλλιεργούμε τον υπέρμετρο εγωϊσμό, την βαθμοθηρία, τον περιττό ανταγωνισμό & στα σπίτια το μοντέλλο του ιδανικού γονιού, που αν κάπου δεν αντέξει τιμωρεί ή κόβει παροχές χωρίς να κάνει αγωγή εκεί που πρέπει.
 
-Η ψυχή συνέχει τα πάντα & μετά αναπτυσσομένων των σωματικών ιδιοτήτων εκφράζεται & το τέλειον της ενυπαρχούσης άμα τη συλλήψει ψυχής. Η έλλειψη ατελών ή νεκρωμένων οργάνων δεν σημαίνει ακύρωση ή αναχώρηση της ψυχής. -Ελευθερία δεν είναι το ανερμάτιστο λειτουργείν του θέλω & των αισθησιακών καταστάσεων ελευθερίας κατά τα μέτρα των παθών μας.
 
-Τα νομοθετήματα ποτέ δεν θα εφαρμοστούν ή θα εφαρμόζονται σχετικά αν οι υπήκοοι των νομοθετημάτων έχουν βεβηλωμένες & βάρβαρες καρδιές δηλαδή μη ησυχαστικές. -Η σημερινή πολιτική στερείται ανθρώπων που ψάχνουν την αλήθεια & ανθρώπων που δεν στηρίζουν τις εγωϊστικές απόψεις τους, επάνω σε αριθμούς. Αυτή είναι η τραγωδία της σύγχρονης δημοκρατίας.
 
-Όποιος ηγείται ανθρώπων έχει & την ευθύνη των ψυχών αυτών. -Χωρίς η εκκλησία να κάνει κριτική στην τέχνη του θεάτρου σκέπτεται το πρόσωπο του καλλιτέχνη. Αλλάζοντας συναισθήματα με την αλλαγή ρόλων ή επαναλαμβάνοντας υποκριτικά κάτι πολλές φορές, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ταύτισης με τους ρόλους & ν’αλλοτριωθεί η ψυχολογική του ισορροπία.
 
-Η πρόταση της εκκλησίας για εγκράτεια, είναι η επιστροφή του ανθρώπου στο «φυσικόν» της ύπαρξής του. -Είναι τολμηρή ανοησία του σύγχρονου ανθρώπου, να μην έχει διάθεση γι’άσκηση, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε συνεχή αδιέξοδο. -Η κατάλυση είναι η άσκηση εγκοπής της άσκησης κι όχι το σταμάτημα της άσκησης.
 
-Η ζωή των Αγίων αποκαλύπτει το άλλο πολίτευμα, όπου η ομιλία & τα επιχειρήματα τινάζονται στον αέρα, εκεί που η σιωπή & η ανωνυμία αποκτά κάλλος. -Δεν έχουμε θεολογία των συλλαλητηρίων. -Η Ορθοδοξία έχει μαχητική θεολογία. Κάνει την μάχη της & μέσα στην μάχη θεολογεί. Αν δεν υπάρχει μάχη είναι μια κουλτούρα.
 
-Τα λειτουργικά πρέπει να τελούνται όχι ως μια έκφραση θρησκευτικότητας, αλλά ως μια έκφραση ανάσας ότι χωρίς αυτό δεν ζούμε. Όταν οι ιερείς τελούν αμελώς τα καθήκοντά τους, δεν προσεύχονται, ή δεν κάνουν σωστά τις ακολουθίες ή τις θυσίες τους, τότε σπάζει ο συνδετικός δεσμός, τότε ο λαός μένει χωρίς σπονδυλική στήλη.
 
-Η Εκκλησία είναι ζωντανή με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και μπορεί σε κάθε εποχή, να ανατρέπει όλα τα κλασικά, πληκτικά, ρουτινιάρικα και φοβισμένα μεγέθη των ανθρώπων του κόσμου, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε από όλα αυτά, μέσα από ανέλπιστα μεγέθη. Κι αυτή είναι η αύξηση της παραδόσεώς μας κι αυτή είναι η πορεία της Εκκλησίας.
 
- Στην Εκκλησία κανείς δεν έχει να κάνει καμμία προγραμματική δηλώση, ούτε μπορούμε να φέρουμε καινούργια μοντέλα. Το τι θα κάνουμε είναι δεδομένο, θα τηρήσουμε τους ιερούς κανόνες και στην συνέχεια μπορούμε πρώτα με την δική μας ζωή να φέρουμε μια νέα τομή, που θα προστέσει στα συναξάρια της Εκκλησίας μας, νεες σελίδες αγιολογίου.
 
- Η υπακοή που δεν φιμώνει και αφήνει ελεύθερο το πρόσωπο του ανθρώπου, είναι για θεραπεία. - Όλα τα ιδεολογικά συστήματα που δεν σαρκώνονται είναι μια τραγωδία & εάν επιβληθούν με βία είναι διπλή τραγωδία. - Η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει συμφέροντα. Τό μόνο συμφέρον της είναι ο λαός της.
 
-Όπου υπάρχει μία αλήθεια, και ιδίως όταν αυτή η αλήθεια είναι ο Χριστός, η αλλοτριωμένη πράξη ζωής των εκφραστών της δεν μπορεί να αλλάξει την αλήθεια, απλά οι εκφραστές της γίνονται τραγικές μορφές. Στην Εκκλησία είναι ο μοναδικός χώρος που μπορεί να υπάρχει μετάνοια γιατί υπάρχει η Αλήθεια!
 
-Η διοίκηση που υποτάσσει τον άνθρωπο στο έργο είναι δαιμονιώδης. Το έργο πάντα υποτάσσεται στον άνθρωπο. -Το πραγματικό σκάνδαλο του κόσμου είναι που δεν τολμούμε να ανατρέψουμε τα ψευτοκατεστημένα πράγματα και να τα βάλουμε μέσα στην μεγάλη ανατροπή, την αναστάσιμη ανατροπή που λέγεται Χριστός.
 
-Όποιος ζητά οικονομία στην άσκηση, ζητά οικονομία στην κάθαρση. -Φωτισμός του Αγίου Πνεύματος χωρίς την πρέπουσα άσκηση δεν γίνεται. -Όλες οι ασκήσεις εκτός Ορθοδοξίας δεν είναι ασκήσεις, διότι μιλούν ψευτοφαινομενικά για μεγάλα πράγματα, χωρίς όμως να χτυπάνε τον εγωϊσμό.
 
-Την γέννησή και τον σταυρό κανείς δεν τα ξεφεύγει. Την ζωή και την ανάσταση, που είναι η τοποθέτηση μπρος την γέννηση και τον σταυρό επιλέγουμε. -Καμμιά ιδεολογία ποτέ δεν εφαρμόσθηκε. Ότι εφαρμόσθηκε υπήρχε πάντα πίσω το συμφέρον και εφαρμόσθηκε πάντα διά της βίας.
 
-Η ισορροπία της νηπτικότητας, στην ισορροπία Γάμου - Μοναχισμού είναι απαραίτητη για την Εκκλησία. -Παρθενία είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. -Το Διάταγμα των Μεδιολάνων του Μέγα Αγίου Κωνσταντίνου, ως πρότυπο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
 
-Το επίκαιρο και το μοντέρνο, θα είναι αναχρονιστικό και πεπαλαιωμένο, εάν δεν είναι στηριγμένα σε βασικά δομικά στοιχεία, θεμελιωμένα όχι σε παραδόσεις φολκλόρ, αλλά στην μία και μοναδική ζωντανή παράδοση, που την λειτουργεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. -Ο Παράδεισος δεν είναι έκτακτο, αλλά τακτικό γεγονός.
 
-Η παιδαγωγία της ζωής και του θανάτου. - Δεν έχουμε θεολογία των επιβραβεύσεων, απλά διακονούμε όσο μπορούμε θεοφιλώς, με υπακοή, προς δόξα Θεού και όχι για την δική μας δόξα και τιμή. -Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά με ποια ποιότητα ζωής το κάνουμε.
 
-Η Ορθόδοξη Θεολογία της ακτίστου Χάριτος και των ακτίστων ενεργειών του Θεού, μιλάει για την καθημερινή μας βιωτή. Για το ότι η Αγάπη του Θεού είναι πανταχού παρούσα. Για το ποιοι θα κυβερνούν τον κόσμο - ασκητές ή ηγέτες εγωϊστές; -Καταρρίπτει στην σχολαστική θεολογία, τον ηθικισμό και την φυσιολατρική φιλοσοφία.
 
- Μαζί με την ευλάβεια πρέπει να υπάρχει άσκηση, εγκράτεια και η εθελούσια κένωση ακόμα & από το στοιχείο της ανέσεως. - Υπάρχουμε για να ωφελήσουμε με αυτά που δεν έχουμε & όχι με αυτά που έχουμε. - Μέσα στο γάμο πόσο βοηθάμε τον σύντροφό μας, να γίνει πιο πνευματικός;
 
-Η κάθε μας κίνηση προς τους άλλους χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να είναι μια κίνηση του Θεού. -Όπου υπάρχει μαρτύριο, τα πάντα μπορεί να γίνουν, μέσα από διαχρονικές ζυμώσεις. -Εάν η μόρφωση των γραμμάτων, δεν αγιαστεί μέσα απ’την εν Χριστώ μόρφωση, τότε γίνεται δαιμονιώδης μόρφωση.
 
-Δεν ζητώ την δικαιοσύνη, γίνομαι εγώ δικαιοσύνη για τους άλλους. -Όποιος έχει κάτι να πει για την πολιτική, πρέπει πρώτα να νικήσει τα πάθη του. -Το χάρισμα δίνεται για την ωφέλεια του πλησίον μας & όχι για την δική μας. -Το αποκορύφωμα του Ελληνικού πολιτισμού φθάνει με τον Απόστολο Παύλο, μέσα από το άνοιγμα στον άγνωστο Θεό!
 
-Τίποτε δεν είναι ακραίο, εάν γίνεται με υπακοή και ταπείνωση, για την αγάπη του πλησίον και δι’αυτού οδηγηθούμε στην Αγιότητα. -Απ’τον Θεό δεν ζητούμε για την ζωή μας το πιο τέλειο, αλλά το πιο αγιαστικό. -Δεν κολλάμε σε προγράμματα, αλλά οπωσδήποτε να τηρήσουμε κάποιο πρόγραμμα, στον πνευματικό μας αγώνα.
 
-Τά χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, για να θεραπευόμαστε. -Δεν υπάρχει χάρισμα που καλλιεργείται μέσα σε μία ατομικιστική μοναξιά. -Όλα τα χαρίσματα ενεργοποιούνται και καλλιεργούνται εν τῃ κοινωνία, στο πόλεμο κατά των παθών και για το φιλάνθρωπο της αναπαύσεως του πλησίον.