2005-6 2007-8

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (Α΄ ΜΕΡΟΣ)
 
- Εάν στα προβλήματα του επαγγέλματός μας, δεν απαντήσουμε με θυσιαστικό τρόπο, τότε αποτύχαμε στην καριέρα μας. - Όταν η ελπίδα μας βρίσκεται σε οικονομικά μεγέθη, τότε αποδεχόμασθε τον τρίτο πειρασμό του Χριστού. - Η προσευχή δεν καταργεί τα Μυστήρια.
 
- Η παιδεία δεν μπορεί να είναι απλή αποστήθιση γνώσεων, αλλά διά της εμπειρικής γνώσης διευρύνει τον νου, η οποία διεύρυνση οδηγεί με την βοήθεια του Θεού στα αιώνια. - Ποια ήταν η φαναριώτικη πολιτική, για την απελευθέρωση της Ρωμιοσύνης.
 
- Η χλιαρότητα & η χαλάρωση είναι η αρχή της εκκοσμίκευσης. Χωρίς να υπάρχει καμμία εξωτερική αμαρτία, αρχίζει η διάσπαση σε πράγματα κοσμικά & τότε έρχεται & η αμαρτία. - Εάν δεν έχουμε νίκη πάνω στά πάθη μας, αποκλείεται νά’χουμε αγάπη.
 
- Κάθε απασχόληση που αποκτά απολυτότητα, χάνει την αγνότητά της και γίνεται δαιμονιώδης, χωρίς το άγγιγμα του διπλανού μας στο τώρα. - Η κουκουλωμένη παιδεία και η παιδεία των κουκουλοφόρων.
 
-Όταν η ηδονή δεν είναι καρπός κάποιας οδύνης, η κατάληξη θα είναι πάντα οδύνη. -Η σωτηρία μας έρχεται πάντα μέσα απ’ τους άλλους. Όταν δεν τους αντέχουμε, ζούμε βουδιστικά. –Απλότητα είναι η μη ύπαρξη διχαστικών γεγονότων στην ζωή μας.
 
Κυριακή της Ορθοδοξίας, είναι ο θρίαμβος προσέγγισης της δυνατότητας να ζήσουμε σταυρούμενοι και ανιστάμενοι. Τροφή μας η ελπίδα των μελλούντων αγαθών. Περιπλανώμενοι & όχι βολεμένοι ώστε να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου μας.
 
Αυτός που ασκεί οποιασδήποτε μορφής εξουσία, πρέπει να είναι κάτοχος της νοεράς προσευχής, να έχει φτάσει με την Χάρη του Θεού στον φωτισμό του νου. Η ηλικία και η υπεροχή των οπαδών, από μόνα τους δεν καταξιώνουν κανέναν.
 
Όταν θέλουμε νά γίνει κάτι, ρίχνουμε τόν σπόρο μέ πόνο, χωρίς νά περιμένουμε τίποτα. Ξεπερνάμε τους αριθμούς των προγραμμάτων & των απολογισμών και γινόμαστε κινητά Ευαγγέλια για τον κόσμο.
 
Η Θεολογία μας δίνει κλειδιά ζωης, για την θεραπευτική των κοινωνικών δεδομένων. Η ταραχή αλλά και η ησυχία όταν πηγάζουν από τον κόσμο, είναι σχήματα προς θεραπευτική. Ο παιδαγωγός πρέπει να μάθει Θεολογία, να γίνει Θεολογία και μετά να διδάξει Θεολογία.
 
Ο άνθρωπος είναι ιερέας μιας παγκόσμιας λειτουργίας, μέσα από την οποία ανακαλύπτει την αιτία ύπαρξης των όντων, όχι προς ιδία εκμετάλλευση, αλλά για προσφορά προς τον Θεό. Ο Χριστός ενεργεί ανθρωπίνως ό,τι είναι Θεϊκό, με τα θαύματά Του & Θεοπρεπώς το ανθρώπινο πάθος Του.
 
Οι άγιοι με τον βίο τους, συγκλονίζουν το σύστημα & αλλάζουν τις κοινωνικές δομές του. Αυτό δημιουργεί συχνά τρόμο στην έννομη τάξη του τόπου που ζουν. Η έσχατη αναμέτρηση θα γίνει στο πρόσωπο των αγίων.
 
Ρουτίνα υπάρχει όταν δέν υπάρχει Χριστός. Η βία είναι αναίρεση της Τριαδολογίας. Η καταξίωσή μας, είναι η μεγάλη μας τραγωδία και η τεράστια αρρώστια μας.
 
Τα πάντα στην Εκκλησία έχουν εκκλησιολογικό ήθος και τίποτα δεν είναι ατομικό γεγονός. Υπάρχει το πρόσωπο, που βιώνει την εκκλησία, αλλά πάντα εν τή κοινωνία.
 
Εάν έχουμε ασκητική προετοιμασία & ασκητικά αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία, το αποτέλεσμα είναι πάντα φωταγωγικό & έτσι γίνεται η αλλαγή των ανθρώπων γύρω μας. Δεν υπάρχει κίνηση χωρίς ακινησία, δράση χωρίς προσευχή. Αν τα αποσυνδέσουμε έχουμε εκκοσμίκευση.
 
Η μεγαλοπρέπεια της εκκλησίας μας, είναι στήν λιτότητά της. Τό θέμα δέν είναι εάν έχεις ή γιατί έχεις, αλλά το πώς αξιοποιεί αυτό που έχεις.
 
Είναι παράλογο να δανειζόμαστε άλλες εμπειρίες & ψευτοθεραπείες, όταν έχουμε την αλάνθαστη βιούμενη εμπειρία, της θεραπείας της εκκλησίας μας, σε μια παγκόσμια διατοπική & διαχρονική έκφραση της, όπως την εφάρμοσαν οι Άγιοί μας.
 
Οι Άγιοι, είναι η βίωση του δόγματος και της εκκλησιολογίας, δηλαδή της αποκεκαλυμμένης αλήθειας της εκκλησίας μας. Μέσα στην Ορθοδοξία δεν βλέπουμε κανέναν ως εχθρό. Πολιτική θεολογία. Η γνώση δεν έρχεται σε σύγκρουση με την πίστη.
 
Η Ορθοδοξία μέσα απ’τόν ησυχασμό, γίνεται ένα λαϊκό αγιοπνευματικό κίνημα. Ανθρωπισμός χωρίς Θεανθρωπισμό είναι ουμανισμός. Ο ησυχασμός είναι η άμεση – μόνη λύση της Παιδείας.
 
Η αγόγγυστη υπομονή είναι το βασικό στοιχείο του θαύματος. Πριν από το μαρτύριο του σώματος υπάρχει το μαρτύριο της συνειδήσεως. Η προβαλλόμενη ελεημοσύνη είναι πάντα επικίνδυνη.
 
Να δεχτώ που είμαι άνθρωπος πεπερασμένος, όχι υπερβατικός αλλά βατός και θα καταλάβω τα πράγματα διά των αισθήσεων. Ο Θεός με θέλει να αγιάσω χωρίς άλματα, όπως οι πρωτόπλαστοι, αλλά με ανθρώπινα μέτρα και αυτό είναι η άσκηση.
 
Το βιούμενο καθημερινό θαύμα στήν Ορθοδοξία, είναι η διαχρονική παρουσία των Αγίων, που με την παρουσία τους, γίνονται παρηγορία για τον λαό και πως η εμπειρία της ζωής τους, με την Χάρη του Θεού, μπορεί ν’ αλλάξει τον τόπο, που πορεύονται! [Βίοι των Αγίων Ιλαρίωνα του Μέγα, Ιωάννη του εκ Μονεμβασίας, Όπρεα Μικλάους, Μωϋσή Ματσινίκ, Ούρσουλας της εν Κολωνία και Ιακώβου του Μποροβίτσι, του Νόβγκοροντ].