|
Όλοι θέλουμε να αγωνιστούμε προκειμένου να παραμείνει η Ορθοδοξία ανόθευτη.
Πρέπει όμως και τα όπλα του αγώνα να είναι ορθόδοξα.
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας
του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, που έγινε στα πλαίσια των κατηχητικών αναλύσεων της Β᾽ προς Τιμόθεον επιστολής του Αποστόλου Παύλου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικών Γλυφάδας, την Πέμπτη 27-11-2014.
[...]
Η Εκκλησία για όλα αυτά τα πράγματα δεν παίζει. Θέλει αυτά τα πράγματα να ελεχθούν διαχρονικά. Και θα σας πω τώρα τον τρόπο του διαχρονικού ελέγχου· έχει σημασία έστω να ξέρετε μονάχα. Γιατί το τονίζω η προσπάθειά μας είναι εδώ και να μάθετε δύο πράγματα -βασικά να τα ζείτε αυτά τα πράγματα- να μπείτε στον χώρο της Εκκλησίας και της θεοπνευστίας γιατί όλοι είμαστε προορισμένοι να είμαστε χαριτωμένοι και εμπνευσμένοι από την Χάρη του Θεού -αυτό είναι θεοπνευστία, να ζούμε στην Χάρη του Αγίου Πνεύματος- και πέρα από αυτό να ξέρουμε και δύο πραγματάκια, και για οποιαδήποτε προσπάθεια προσβολής γελοιοποιήσεως, αντιδράσεως, ξετινάγματος των Αληθειών της Εκκλησίας μας, να έχουμε να πούμε ένα στοιχειώδη λόγο. Ξέρετε, το θέμα δεν είναι να πείσουμε κανέναν, να έχουμε ένα υπεύθυνο λόγο και να το ξέρουμε κι εμείς τουλάχιστον, νά᾽ χουμε μία σταθερότητα σε αυτό που ξέρουμε. Κι αν το καταθέσουμε το θέμα δεν είναι ο άλλος το δέχτηκε η δεν το δέχτηκε. Κι ο Χριστός Αλήθειες είπε και τον σταύρωσαν.
[...]
Άρα, λοιπόν, η Εκκλησία την θεοπνευστία την ελέγχει. Από την αγιότητα των προσώπων την ελέγχει διαχρονικά, την ελέγχει συνολικά, όλοι να συμφωνούν και την ελέγχει ιστορικά με μια Οικουμενική Σύνοδο. Σας τα λέω όλα αυτά για να έχετε μια εμπειρία της Εκκλησίας μας. Πάνω απ᾽ όλα είναι η Εκκλησία, το μείζον θέμα είναι η Εκκλησία [και] αν ζούμε στην Εκκλησία μέσα, όλα αυτά ξεπερνιώνται, απλώς δεν βιαζόμαστε. Γι᾽ αυτό βλέπετε, μπορεί να υπάρχει, το τονίζω, και μια γνώμη και δύο μεγάλοι Πατέρες να έχουν μια διαφορετική γνώμη και η Εκκλησία να πει «αυτό είναι το σωστό»· δεν σημαίνει [ότι] ο άλλος είναι αιρετικός. Η Εκκλησία αυτό επέλεξε. Είναι θεόπνευστη, αλλά η θεοπνευστία κρίνεται όχι στη μοναδικότητα του προσώπου, το κρίνει ολόκληρη η Εκκλησία στο σύνολο και διαχρονικά. Αυτό κρατείστε το παρακαλώ.
Κι όλος αυτός ο τρόπος της εκφράσεως και ζωής, γιατί μιλάμε για θεοπνευστία, είναι κάτι πολύ δυνατό και πάρα πολύ όμορφο και εκφράζει την Ορθοδοξία μέσα από την ασφάλεια που [ότι] αυτό είναι αλήθεια, γιατί ελέγχθηκε πολυμερώς και πολυτρόπως. Ελέγχθηκε. Δεν έχουμε εμείς αμφιβολίες αν είναι αλήθεια ή δεν είναι αλήθεια. Αλλά προπάντων, το πιο σπουδαίο, είναι να λειτουργεί η Εκκλησία. Να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, να ασκούμεθα, γιατί οι θεοφόροι Πατέρες ασκούνται να αγιάζουν τη ζωή τους, και από κει μέσα όλοι μας, και σεις ακόμη, μπορεί να μετέχετε σ᾽ αυτή τη διεργασία της ζυμώσεως της παραδόσεώς μας. Αν είσαστε άνθρωποι του Θεού και ασκημένοι, πόσοι ασκηταί ήταν απομακρυσμένοι στα βουνά και είπαν αλήθειες συγκλονιστικές, βλέπετε όπως η περίπτωση του αγίου εκείνου που βγήκε στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας κι είπε μια αλήθεια.
Πόσοι είπαν πράγματα τα οποία έγιναν συγκλονιστικά. Ποιός γνώριζε τον άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα (1.322-1.391 μ.Χ.). Ήταν ένας μοναχός, που ήταν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσε το έτος χίλια τριακόσια κάτι... Ποιός τον είχε ακούσει; Είπε τόσο συγκλονιστικά πράγματα για τη Λειτουργία και η Εκκλησία τα μελέτησε διαχρονικά και λέει αυτή είναι η παράδοσή μας, ε, αυτά λέμε κι εμείς. Βλέπετε και κείμενα από ανθρώπους που δεν γνωρίζει κανείς. Η Εκκλησία όμως γνωρίζει. Κι όταν γίνει γνωστός και αποδεκτός απ᾽ όλους τους άλλους Πατέρες, τότε αυτό γίνεται παράδοση. Κρατείστε αυτά τα στοιχεία και προπάντων να κρατάτε το πνεύμα της εκκλησιολογίας. Προσέξτε. Το πνεύμα της εκκλησιολογίας. Να λειτουργεί η Εκκλησία.
Θα σας δώσω τώρα ένα παράδειγμα. Ξέρω ότι σέβεστε την Εκκλησία, αλλά καμιά φορά δεν ξέρετε. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα πολύ πρακτικό, για να καταλάβετε πρακτικά, από ένα παράδειγμα τώρα επίκαιρο, να καταλάβετε πως λειτουργεί η Εκκλησία.
Πριν από λίγες μέρες μου στέλνει κάποιος με το κινητό ένα μήνυμα, μου λέει: «Πάτερ Κωνσταντίνε, βρίσκομαι κάπου με τη γυναίκα μου εκδρομή στα Μετέωρα και σ᾽ ένα μοναστήρι γυναικείο μου λένε “υπόγραψε αυτό το κείμενο κατά του Πατριάρχη”. Τι να κάνω;», μου λέει: «ναι ή όχι;».
Δεν ξέρω τι θα απαντούσατε, αλλά αν δεν είχατε νου εκκλησιαστικό ό,τι και να λέγατε, και ναι και όχι, θα ήταν λάθος. Και ναι να λέγατε [θα ήταν] λάθος, και όχι [θα ήταν] λάθος, αν δεν σκεφτείτε εκκλησιολογικά. Σας το κάνω σαν άσκηση, σαν παράδειγμα για να καταλάβετε τι σημαίνει. Και δέστε, στην Εκκλησία δεν έχουμε ούτε προτεσταντισμό, καθένας να σηκώνεται να λέει τα δικά του, ούτε Βατικανό, να είναι ο λαός φιμωμένος, να μην μπορεί να μιλήσει. Είναι το ξεπέρασμα και του Βατικανού –μονολιθικότητα, εγωισμός– και [το ξεπέρασμα] της ανταρσίας, της αναρχίας – ο καθένας λέει ό,τι θέλει και τελειώσαμε. Η Εκκλησία έχει άλλα μέτρα. Σας το λέω πολύ πρακτικά γιατί είναι πράγματα του σήμερα. Και λένε έχουμε αυτά κατά του Πατριάρχη.
Εγώ δεν θα σκεφτώ αν είμαι φίλος του Πατριάρχη, τίποτ᾽ απ᾽ όλα αυτά, εγώ θα σκεφτώ την Εκκλησία. Κι η πρώτη απάντηση είναι: ποιός στο δίνει αυτό το κείμενο να το υπογράψεις; Μου λέει: το μοναστήρι. Γιατί; Το μοναστήρι έχει ένα σώμα, τους μοναχούς. Αν το μοναστήρι με τον ηγούμενο έχει μια οποιαδήποτε ένσταση, το σώμα αυτό να γράψει ένα κείμενο, προσέξτε, όχι στον Πατριάρχη· ακούστε την Ορθοδοξία μας τώρα. Το σώμα αυτό, αν συμφωνεί όλο το σώμα, αν συμφωνεί –όχι με το ζόρι κάποιος να καθηλώσει κάποιους– αν συμφωνεί, εν ομοφωνία, έχει σημασία [αυτό], κι έχουν μια διαμαρτυρία με τον Πατριάρχη, για οποιοδήποτε θέμα, έχουν το δικαίωμα –βλέπετε, δεν είμαστε Βατικανό– να μιλήσουν κατά του Πατριάρχη. Πώς; Πρώτα να συμφωνήσουν όλοι. Πρώτα-πρώτα όλο το σώμα. Εσύ δεν είσαι σώμα. Είσαι μέλος της Μονής τάδε των Μετεώρων; Όχι, δεν είσαι. Τι σχέση εσύ έχεις εκεί πέρα μέσα; Εσύ είσαι σε μια ενορία, εσύ τη φωνή σου θα την εκφράσεις μέσα από την ενορία σου και από τη Μητρόπολή σου. Λοιπόν, αν έχουν κάτι αυτοί οι μοναχοί-μοναχές, να γράψουν ένα κείμενο, ό,τι θέλουν, κανείς στην Εκκλησία μας δεν κατακρίνεται, ούτε είναι αιρετικός επειδή είπε τη γνώμη του για οποιοδήποτε [θέμα]. Εμείς δεν έχουμε κανέναν πάπα. Εμείς έχουμε Ορθοδοξία. Έχουν το δικαίωμα να πουν: αυτό είναι λάθος. Αυτό θα το κρίνει η Εκκλησία. Αλλά έχουν το δικαίωμα να το πουν. Προσέξτε, αυτό είναι η Ορθοδοξία. Πού θα το πούνε; Όχι φωνασκώντας και μαζεύοντας υπογραφές. Πόσες μοναχές είναι εκεί, τριάντα; Οι τριάντα. Όχι να μαζεύουν όλον τον κόσμο από τα περίχωρα, απ᾽ την Πελοπόννησο μέχρι τα Τρίκαλα και τη Βόρεια Ελλάδα, να πάρουν υπογραφές για να δείξουν δύναμη. Αυτό είναι σύστημα κοσμικό - αν δείχνουμε τη δύναμή μας διά των πολλών υπογραφών. Λάθος! Πέφτει στην παγίδα, έτσι, το μοναστήρι. Πρώτο στοιχείο λοιπόν. Να γράψουν οι αδελφές, αν συμφωνούν όλες, και ν᾽ ακούσουν και τη γνώμη και της τελευταίας μοναχής, όμως, ε; Να υπάρχει ομοφωνία για τόσο μεγάλα θέματα. Κι αυτό που γράφουν, θα το γράψουν πού; Στον Επίσκοπό τους. Κάπου ανήκουν, ε; Υπάρχει ένας Επίσκοπος στην περιοχή. Τον περιφρονούν; Θα πάρει την επιστολή τους και καθηκόντως ο Επίσκοπος, συμφωνεί ή διαφωνεί, θα γράψει ένα γράμμα στο Πατριαρχείο και θα πει ότι έχω αυτή την ένσταση από κει. Το θέμα είναι να γίνει με το πνεύμα της εκκλησιολογίας. Και φυσικά, αν η Μητρόπολη αυτή ανήκει κατευθείαν στην Εκκλησία της Ελλάδος, πρώτα στην Εκκλησία της Ελλάδος, και η Εκκλησία της Ελλάδος στο Πατριαρχείο. Αυτή είναι η σειρά, αυτός είναι ο τρόπος. Ελέγχουμε και τον εαυτό μας δηλαδή. Κι είπα στους φίλους αυτούς: «Δεν θα υπογράψετε, φυσικά, αλλά μπορείτε να το πείτε στον παπά της ενορίας σας, αν έχετε εσείς οποιαδήποτε ένσταση με τον Πατριάρχη, οποιοδήποτε άλλο θέμα, να γράψετε ένα γράμμα στον Επίσκοπό σας, ο Επίσκοπος να το προωθήσει, καθηκόντως, προς την Ιερά Σύνοδο και στο Πατριαρχείο. Αυτή είναι η ιστορία. Είναι τόσο τρομερό; Την Εκκλησία δεν πρέπει να την ξεχνάμε. Τότε γινόμαστε προτεστάντες, λέει ο καθένας ό,τι θέλει και φωνάζει και φωνασκεί. Είναι ελεύθερος να πει ό,τι θέλει, κανείς δεν τον κατακρίνει. Και θα τον συγχαρώ, πέρα απ᾽ το αν είχε λάθος ή όχι, το ότι είχε την τόλμη να πει την αλήθεια, όπως την είπε εκείνος, κι ας πούμε: έκανες λάθος. Η Εκκλησία δεν σε μαλώνει επειδή έκανες λάθος. Σε μαλώνει, όμως, γιατί λειτουργείς ως παρασυναγωγή.
Κι αν ξέρετε τους Κανόνες της Εκκλησίας μας, η λέξη παρασυναγωγή έχει μια λέξη εκκλησιαστική, λέγεται τυρεία. Είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι το κομμάτιασμα της Εκκλησίας. Μαζεύονται μερικοί, πέντε-δέκα, κάνουν μια δική τους απόφαση και την περνάνε στον κόσμο φωνασκώντας. Ε, αυτό δεν γίνεται.
Εμείς εδώ δεν έχουμε παρασυναγωγή. Έτσι λειτουργεί η Εκκλησία μας. Κρατείστε τα μέτρα πώς να λειτουργείτε. Που σημαίνει ούτε η φωνή σας αφαιρείται, ούτε γίνεστε παρασυναγωγή, να μαζεύεστε δέκα άνθρωποι. Ποιοί; Ποιός σας μάζεψε; Είχε γίνει τότε το πράγμα, πριν από ένα-δυό χρόνια το ίδιο πράγμα είχε γίνει, μαζεύτηκαν, ξέρω ᾽γω, τετρακόσιοι ιερείς, πολύ γνωστά ονόματα, κι έγραψαν ένα κείμενο κατά του 666, αυτή η ιστορία. Κι έκαναν μια διαμαρτυρία. Εσείς ποιοί είστε; Όλοι ανήκετε σε μια τοπική Εκκλησία, ενορίες, Μητροπόλεις. Ποιοί είστε; Ποιοί μαζευτήκατε; Πώς μαζευτήκατε από όλα τα μέρη της Ελλάδας και υπογράφετε; Έχει η Εκκλησία τέτοια συστήματα;
Κρατείστε τα αυτά για να μην είστε και θύματα παρασυναγωγών. Και μπορεί τα θέματα τα οποία προβάλλουν να είναι καίρια και σπουδαία. Κανείς δεν αρνείται τα σπουδαία τα θέματα. Αλλά αρνούμαι την παρασυναγωγή, κι εκεί -επανέρχομαι τώρα στο θέμα της θεοπνευστίας- χάνεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος και λειτουργεί ο εγωισμός μας. Αφήνουμε την Εκκλησία. Ποιός έχει θεοπνευστία; Η Εκκλησία, το σώμα της Εκκλησίας. Πώς βγήκε η Αγία Γραφή; Απ᾽ την Εκκλησία βγήκε η Αγία Γραφή. Κι οι Απόστολοι πού έζησαν; Μέσα στην Εκκλησία έζησαν. Ήταν υπάκουοι στην Εκκλησία τους, είπαν τη γνώμη τους, μερικοί απ᾽ αυτούς εδιώχθησαν κιόλας. Αλλά μετά, διαχρονικά -η Εκκλησία πάντα αυτό κάνει- αν εδιώχθησαν, αποδεικνύεται ότι είχαν την αλήθεια. Και αναδεικνύονται ως θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Να λοιπόν, η θεοπνευστία είναι πολύ μεγάλο θέμα. Αλλά πρώτα-πρώτα πριν να σκεφθούμε αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, να μπούμε στο χώρο της θεοπνευστίας εμείς, προσωπικά δηλαδή. Είναι η προσωπική μας ζωή, ε! Οι θεοφόροι άνθρωποι, Χριστιανοί και πατέρες, φτιάχνονται εν ασκήσει και εν μετανοία. Καθαρίζει όλο το είναι τους, η ψυχή τους, το σώμα τους, ο νους τους. Και μπορούν να πουν λόγο αληθείας. Κι αυτό μπορεί κανείς να μην το ακούει, αλλά αποκλείεται αυτό να μην ακουστεί μετά. Θα περάσει, γι᾽ αυτό μετά βλέπετε «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών». Αλλά εμείς βιαζόμαστε, βλέπετε, να περάσει η δική μας «θεοπνευστία».
Εμείς καταθέτουμε αυτό που έχουμε να πούμε, μπορεί αυτό που λέμε να είναι λάθος, δεν φοβόμαστε, δεν το λέμε επίτηδες το λάθος. Λέμε τη γνώμη μας, δεν είμαστε φοβισμένοι. Κανείς δεν μας κρίνει σαν αιρετικούς. Λέμε τη γνώμη μας. Και θα κρίνει τη γνώμη μας διαχρονικά μ᾽ αυτή την, αν επιτρέπεται η λέξη, μεθοδολογία η Εκκλησία μας.
Άρα έχω το δικαίωμα να πω ό,τι θέλω, αφού δεν το λέω με κακό τρόπο. Μπορεί και τώρα που κάνω ερμηνεία της Γραφής. Προσπαθώ εδώ πάντοτε να παραμένω πιστός στην ερμηνεία των Πατέρων, γιατί δεν ξέρω εγώ πολλά, δεν έχω κάποια ειδική θεοπνευστία να κάνω δική μου ερμηνεία. Εγώ προσπαθώ να είμαι με τους Πατέρες. Αλλά στη ρύμη του λόγου μπορώ να πω τη δική μου τη γνώμη για κάτι. Έχω το δικαίωμα να το πω. Δεν το κάνω επίτηδες να πω κάτι κακό. Στη ρύμη του λόγου λέω και τη δική μου τη γνώμη για ένα θέμα. Αυτό θα το κρίνει η Εκκλησία. Κι αν η Εκκλησία μου πει εν τω συνόλω της ότι κάνεις λάθος, θα πω ευχαριστώ πάρα πολύ. Και δεν έγινα αιρετικός. Αν όμως επιμείνω και λέω: Όχι, αυτό είναι το σωστό, τότε γίνομαι αιρετικός.
Κρατείστε αυτή την ισορροπία, δηλαδή έχω και την ελευθερία να μιλάω, που δεν θέλω να μιλάω εγώ, να μιλάνε οι Πατέρες θέλω εγώ. Αυτό προσπαθώ, αλλά είναι ανθρώπινο. Αναλύω κείμενα, μπαίνω στις μοντέρνες καταστάσεις και παίρνω θέση για διάφορα θέματα. Κανείς δεν είναι αλάθητος και μπορεί να κάνουμε λάθη, που δεν είναι ηθελημένα λάθη. Αυτό θα το κρίνει η Εκκλησία και θα μου πει ότι κάνεις λάθος.
[Άλλο] όμως αν είναι θέματα δογματικά και πολύ βαθιά, όπως ήταν το θέμα των μεταμοσχεύσεων που το πολεμήσαμε, γιατί έχουμε μια ολόκληρη θεολογία, μια ανθρωπολογία της Εκκλησίας μας. Εκεί δεν λέγαμε τα δικά μας. Πολεμούσαμε μία αίρεση, όταν φωνάζαμε. Αλλά πέρα απ᾽ αυτό, κρατείστε αυτό: Να ᾽στε άνθρωποι ασκημένοι, φωτισμένοι απ᾽ τον Θεό, ταπεινοί, αγιασμένοι, χαριτωμένοι, κοντά στην Εκκλησία. Το παν να είναι για σας η Εκκλησία. Και μέσα από κει αναδύεται η Αλήθεια. Κι έχετε να πείτε λόγο. Θα τον καταθέτετε τον λόγο σας, και μετά, η Εκκλησία θα κρίνει το σωστό ή το λάθος. Δεν θα ᾽χετε εγωισμό θα πείτε: «Εγώ». Αυτό έκαναν μερικοί που είπαν: «Εγώ ξέρω την αλήθεια, κάνω και μια οργάνωση για να την περάσω. Μαζεύω και χίλιες υπογραφές για να την περάσω». Μα αυτά είναι κοσμικά μέτρα. Γι᾽ αυτό αρνούμαι τη δημοκρατία αυτού του τύπου. Δέχομαι τη δημοκρατία του τύπου του διοικητικού, του κρατικού ή του συνοδικού για θέματα πρακτικά, να ᾽χουμε κάπου να πάρουμε αποφάσεις γρήγορα. Αν θα έχουμε πέντε καθαρίστριες ή δέκα καθαρίστριες στο συνοδικό μέγαρο.
Πιστεύω να καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη θεοπνευστία που είναι πολύ μεγάλο θέμα, γι᾽ αυτό λέει: Πάσα Γραφή θεόπνευστος.
[...]
Ερώτηση: Άκουσα χθες στο σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας κι ένας ιερέας έλεγε ότι οι συμπροσευχές εγείρουν ακοινωνησία...
π.Κ.: Το ᾽χω αναλύσει πλήρως κατά τους Κανόνες, γιατί είναι πολύ μεγάλο θέμα. Τα ᾽χω πει κι άλλη φορά. Η λέξη συμπροσευχή έχει ένα αιχμηρό σημείο: Συλλειτουργία, συμμετοχή στο ίδιο Ποτήριο. Αυτό σημαίνει. Προσευχή δεν είναι ένα γενικό θέμα. Προσευχόμαστε για να καταλήξουμε στο Ποτήριο. Και κάτι ακόμη. Απέναντι έχει ένα ξενοδοχείο εδώ τώρα, έτσι; Και σήμερα το βράδυ κάναμε εσπερινό, αύριο το πρωί θα κάνουμε λειτουργία. Και τριάντα τουρίστες από κει μπήκαν μέσα και στάθηκαν, έκαναν ό,τι έκαναν. Έκανα συμπροσευχή, είμαι αιρετικός; Πείτε μου.
Πρέπει να μελετήσουμε γιατί η Εκκλησία έβγαλε τέτοιο Κανόνα, πρώτα γιατί η συμπροσευχή σημαίνει συλλειτουργία και συλλειτουργία δεν γίνεται ποτέ. Βλέπεις, όσες συναντήσεις να γίνονται του πάπα με τον Πατριάρχη, κοινή λειτουργία δεν γίνεται ποτέ, ούτε θα γίνει ποτέ, ούτε θα τη δεχθούμε ποτέ. Λειτουργία δεν θα γίνει, κοινό Ποτήριο δεν θα γίνει. Τα άλλα είναι μια παρουσία, γεια σου, τι κάνεις, καλά είσαι, I love you, κ.λπ., έτσι; Αυτό είναι η συμπροσευχή. Και να σκεφτείς και το άλλο, όταν εκδίδετο ο Κανόνας αυτός, οι αιρετικοί τι έκαναν; Ένα γκρουπ αιρετικών, τετρακόσιοι άνθρωποι, μπαίναν στην Εκκλησία μέσα και την καταλάμβαναν. Έκαναν ντου. Για να αλλοιωθεί το ήθος. Και η Εκκλησία είπε: Μη δεχθείτε τέτοια συστήματα μαζικά, εισβολής. Πρέπει να δούμε και τι κρύβεται πίσω.
Ερώτηση: Ποιός κανόνας είναι αυτός στον οποίο αναφερόμαστε;
π.Κ.: Άνοιξε το Πηδάλιο. Άνοιξε το Πηδάλιο να διαβάσεις λιγάκι. Ξέρεις τι ωραίο βιβλίο είναι; Μια χαρά είναι.
Ερώτηση: Επειδή αυτή τη στιγμή ο ορθόδοξος λαός δεν ξέρει...
π.Κ.: Όχι. Ο ορθόδοξος λαός δεν μπορεί να λέει δεν ξέρω. Θα κάτσει να βγάλει τα μάτια του, να διαβάσει.
Ερώτηση: Έχω απορία, πώς γίνεται ένας μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, γιατί δεν χρειάζεται να δεχτεί την ιεραρχία και έχοντας υπακοή στον πνευματικό του, να έχει και στο μητροπολίτη, και στον αρχιεπίσκοπο, και στον Πατριάρχη. Πώς γίνεται δηλαδή οι άνθρωποι να σπάνε αυτή την αλυσίδα και τόσο επιπόλαια να κάνουνε κρίσεις για την κορυφή όλου του οικοδομήματος, αφού πρέπει να στηριχθούμε από την αρχή μέχρι το τέλος;
π.Κ.: Έχεις δίκιο, με μια παρατήρηση. Όλα όπως τα λες είναι πανέμορφα, συμφωνώ μαζί σου. Με μια διαφορά. Εδώ δεν έχουμε ούτε πάπα, ούτε Βατικανό. Κανείς δεν είναι αλάθητος. Κι έχουμε το δικαίωμα και τη δυνατότητα, ευσεβώς, με πολύ καλά λόγια, χωρίς να κάνουμε κόμματα, παρατάξεις, διχασμούς, να πούμε τη γνώμη μας. Δεν έχουμε πάπα, ευτυχώς. Έχουμε Πατριάρχη, που ουσιαστικά στην Ορθοδοξία δεν έχει καμία εξουσία. Η εξουσία του Πατριάρχη εκκλησιαστικά είναι σ᾽ ένα μικρό κομμάτι, το 1/4 της Κωνσταντινουπόλεως. Όχι όλη η Κωνσταντινούπολη. Το 1/4, γιατί η Κωνσταντινούπολη έχει άλλους τρεις επισκόπους. Η μόνη του ευθύνη είναι εκεί του Πατριάρχη, τίποτα άλλο. Ούτε Ρώμη, ούτε Βατικανό, ούτε παγκόσμια εξουσία. Απλώς, είναι αυτός που σε μια Σύνοδο πρέπει κάποιος να συντονίσει. Είναι ο πρώτος ανάμεσα στους ίσους. Αυτή [είναι] η ευθύνη του, κάποιος να συντονίζει όλους μαζί. Ο Πατριάρχης είναι ένας Επίσκοπος, που εκφράζει και την ταπείνωση της Ορθοδοξίας μας ουσιαστικά. Δεν είναι πάπας. Έχει την ευθύνη όμως, την εξουσία, όταν πάει να μιλήσει. Και μάλιστα, πρόσεξε, το ᾽χω φωνάξει πολλές φορές και παρεξηγήθηκα. Ο μόνος που ᾽χει ευθύνη να μιλήσει με τον πάπα είναι ο Πατριάρχης. Γιατί, λέει το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας μας: Από που έφυγε κάποιος; Από κει που έφυγε, πρέπει αυτός να ᾽χει την ευθύνη για τη θεραπεία του. Κι έφυγαν από τη μία Εκκλησία, την καθολική. Όταν είχε έρθει ο πάπας εδώ στην Αθήνα, είχα φωνάξει στον Αρχιεπίσκοπο τότε, λάθος κάνεις. Δεν είσαι αρμόδιος. Μόνο ο Πατριάρχης μπορεί να μιλεί μ᾽ αυτόν, γιατί απ᾽ αυτόν έφυγαν, όχι εσύ. Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας. Κι έχει δικαίωμα, όπως λέει το Πηδάλιο, αν κάποιος έφυγε και αποσκίρτησε, την ευθύνη του χαμένου παιδιού να γυρίσει πίσω. Αυτή είναι η ευθύνη του Πατριάρχη και πρέπει να συνεχίσει τις προσπάθειές του γι᾽ αυτό. Κι αποκλείεται να γίνει οποιαδήποτε ένωση και κοινό Ποτήριο και κοινή προσευχή. Αποκλείεται. Αν γίνει, πρώτος εγώ δεν θα ᾽μαι μαζί του. Αυτό δεν γίνεται. Αλλά η ευθύνη ότι μόνο αυτός να μιλάει, είναι ευθύνη του και πρέπει να το κάνει. Αλλά κανείς άλλος. Ούτε ο Αθηνών, ούτε ο Θεσσαλονίκης, ούτε ο Κύπρου, που πήγε στην Κύπρο, ούτε ο Κύπρου. Κανείς. Απ᾽ αυτόν [τον Πατριάρχη] έφυγαν. Να ξέρουμε Ορθοδοξία λίγο. Η Ορθοδοξία δεν πουλιέται έτσι. Λένε μερικοί: είσαι Πολίτης [Κωνσταντινοπολίτης]... Δεν είναι ότι επειδή είμαι Πολίτης, είμαι με τον Πατριάρχη.
Αφού ως τώρα τα πράγματα είναι έτσι, δεν έχω λόγο. Αν έκανε κάποιο λάθος συγκλονιστικό, θα το ᾽λεγα εγώ. Ως τώρα δεν πουλήθηκε τίποτα από την Ορθοδοξία.
Κι είπα θα τη λέμε τη γνώμη μας. Όχι να δημιουργούμε ταραχή στον λαό μας. Λέμε λοιπόν τη γνώμη μας, και για τον Επίσκοπό μας και για τον Πατριάρχη, αλλά υπεύθυνη γνώμη. Όχι ό,τι μας λένε τα μέσα μαζικής ενημερώσεως και κάτι φυλλάδες θρησκευτικές που δημιουργούν μίσος και ταραχή. Κι έχουμε μυαλό και σκεπτόμαστε, δεν είμαστε φυτά. Και δεν πουλιόμαστε. Εγώ σας είπα: Αν γίνει ένωση, όπως πάει να γίνει έτσι, αν θα γίνει, δεν θα γίνει, πρώτος εγώ δεν θα ᾽μαι μαζί τους.
Τι άλλο να πω; Δεν πουλάω την Ορθοδοξία με τίποτε, για χατήρι οποιουδήποτε. Αλλά τώρα δεν είναι τα πράγματα έτσι. Είναι εκεί που ξεκίνησαν το 1961 με τον Αθηναγόρα. Σχεδόν δεν προχώρησαν καθόλου. Ο Αθηναγόρας έλεγε: διάλογος της αγάπης. Να βρεθούμε να πούμε καλημέρα, βρε παιδιά. Δεν είπε ποτέ διάλογος θεολογικός.
Κάποτε τόλμησαν και δεν βγαίνει ο θεολογικός διάλογος, ε; Δεν βγαίνει θεολογικός διάλογος. Τι να βγει, αφού αλλοίωσαν την Ορθοδοξία μας, πώς να βγει; Να δεχθούμε τα δικά τους δεν γίνεται. Εκεί θα κολλήσουμε. Αυτό θα γίνει, αν θα γίνει, μια μέρα –που το θέλουμε όλοι την ένωση– με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να πουληθεί τίποτε, μα τίποτε, ούτε κεραία μία, από την Ορθοδοξία μας. Δεν πουλάμε τίποτα από την αγία Ορθοδοξία, για την οποία μαρτύρησαν οι Πατέρες οι θεοφόροι, εδώ και αιώνες.
Δεν είμαστε και βλάκες.
(Πηγή: http://www.floga.gr/50/08/02/08020026m.asp)
|
